İdeolojik Bir Tema Parkı Olarak Eskişehir

Bu makalede Eskişehir’de Yılmaz Büyükerşen döneminde 1999-2020 yılları arasında gerçekleştirilen kentsel mekân düzenlemelerinin toplumsal, kültürel ve siyasi dinamikleri, turizm endüstrisi ve ideolojik imge üretim süreçleri bağlamında ele alınmakta olup, söz konusu şehirde bulunan kentsel göstergeler diğer dünya kentlerine ve Ankara’ya referans verilerek analiz edilmektedir. Peyzaj mimarisinin bir parçası olan öğelerin, heykel grupları ve anıtların niyet edilen veya edilmeyen ideolojik tema parkı fragmanlarına dönüşerek belirmesini sağlayan sosyo-politik ve kültürel süreçlerin nasıl şekillendiği, postmodernist mimarlık kuramıyla ilişkisinin nasıl yapılandırıldığı, ideolojik bir ifade aracı olarak tasarımda ve mimarlıkta tarihselcilik tercihini sağlayan beğeni frekansı ve siyasi koşulların nasıl oluştuğu, bu süreçte belediye başkanlarının rolünün toplumsal olarak nasıl kurulduğu sorularına cevap aranmaktadır. Bu metinde Eskişehir’deki kentsel düzenlemelerin oluşturduğu göstergelerin Barthes’cı anlamda bir mitoloji yapı sökümü gerçekleştirilmekte; Charles Jencks’in parodi olarak tarihselci mimarlık ve postmodernizm, Jean Baudrillard’ın simülasyon, Walter Benjamin’in çocuksuluk, Henri Lefebvre’in anıta karşı ve anıttan yana, Umberto Eco’nun mimari bildirişim ve tarih kavramlarıyla kuramsal bir çerçeve oluşturulmaktadır.

Yorum yazın